BREDANAARS OVER DE GRENS H “Het is altijd al mijn droom geweest om naar het buitenland te gaan”, begint Sjors Verhagen te vertellen. “Dat is waar ik met cafetaria de Kom-eet naartoe heb gewerkt. Dat deed ik heel graag en dat ging ook vanzelf. De Kom-eet is ontstaan in 2004 en in september 2018 heb ik de zaak verkocht. Ik vond het geweldig om tijdens het werk een praatje te maken met de klanten. Je bouwt toch een relatie op met ze. Wat dat betreft had ik een echte buurtfunctie. De moeders die in 2004 zwanger waren, daarvan kreeg ik de kinderen jaren later aan de balie. Grappig toch? Daarnaast kwamen er ook veel mensen die alleen waren en die hun hart moesten luchten. Dat mis ik wel. Ik was daarentegen wel áltijd bezig. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds in de late uurtjes. Dat is niet vol te houden tot je 65ste jaar.” Van de Kom-eet in Breda naar Curaçao “Voordat ik in Curaçao ging wonen was ik hier uiteraard al een paar keer geweest. Nadat ik hier in 2005 voor de eerste keer kwam, was ik gelijk gecharmeerd. Toen heb ik mezelf het doel gesteld ommet mijn cafetaria ernaartoe te werken om ooit in Curaçao te wonen. Ik was aan het twijfelen tussen Spanje of Curaçao, want ik vind beide landen geweldig. Misschien dat ik in de toekomst nog eens verander, maar zolang mijn ouders gezond zijn, is de lange afstand nog geen probleem. Wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven? Tijdens mijn vakanties heb ik hier veel mensen leren kennen. Daardoor kreeg ik veel vrienden en kennissen. Daarnaast is het tóch een beetje Nederland. In de Albert Heijn kun je alles krijgen wat je in Nederland ook kunt krijgen en in verschillende tentjes staat de kroket met mayonaise bovenaan het menu. Zo voelt het niet alsof je in een land komt dat je totaal niet kent. Daarnaast zie ik Curaçao ook als thuishaven. Ik hou ontzettend van reizen en je bent vanuit Curaçao gemakkelijk in andere Midden- en ZuidAmerikaanse landen. Ik ben al in Costa Rica geweest en dat was fantastisch! Curaçao is een veilige basis en vanuit hier kan ik andere landen gaan verkennen.” Van Frikadellen naar huurauto’s “Eigenlijk ben ik per toeval in de huurauto’s gerold. Ik had mezelf voorgenomen om voorlopig niks te doen en om even gas terug te nemen. Het klinkt heel kneuterig, maar tijdens een babyborrel ben ik aan de praat geraakt met de eigenaresse van een autoverhuurbedrijf op het eiland. In eerste instantie deed ze dit samen met haar man, maar dat huwelijk strandde helaas en ze gingen scheiden. Ze was toen alleen en ze zocht iemand die haar nu en dan kon vervangen, zodat ze vaker terug kon naar haar vrienden en familie in Nederland. Hier moest ik even over nadenken, maar het leek mij wel wat”, zegt Sjors. “Zo heb ik wat om handen én sociaal contact met de klanten. Op een gegeven moment kwam de eigenaresse van het autoverhuurbedrijf naar me toe en zei: ‘luister eens Sjors, ik heb besloten om het bedrijf te verkopen en terug te gaan naar Nederland. Wil jij het niet van mij overnemen?’ Ik had daar best interesse in, maar ze had achttien auto’s en ik had mezelf juist voorgenomen om het rustig aan te doen. Ik wilde niet weer zeven dagen per week mezelf een slag in de rondte werken. Ik vertelde haar dat ik maximaal vijf auto’s van haar wilde overnemen en dat hield ze in haar achterhoofd. Niet veel later belde ze me met de mededeling dat ze een andere koper had gevonden die al haar auto’s over wilde nemen. Dat was natuurlijk prima, maar ergens bleef het kriebelen om toch iets te ondernemen en die huurauto’s vond ik wel heel leuk.” Mijn eigen verhuurautootjes “Uiteindelijk heb ik zelf autootjes gekocht en dat begon wel te lopen. Zo is ‘autotehuurcuracao.nl’ ontstaan en eigenlijk werk ik alleen via Facebook. Je hebt van die facebookgroepen en als ik daar iets post krijg ik hier gelijk reactie op. Over een tijdje wil ik wel een simpele website. Door de coronacrisis hebben de zaken even stilgelegen, maar ik heb nu weer reserveringen voor het najaar”, vertelt Sjors trots. “Het is geen groot bedrijf hoor, maar die ambitie heb ik ook niet. Het gaat erom dat ik iets om handen heb en dat ik contact heb met de mensen. Zo heb ik een paar dagen in de week iets te doen. Het leuke vind ik dat de mensen die mijn auto’s huren altijd vrolijk zijn. Dat is natuurlijk logisch, want ze zijn lekker op vakantie. Ik geef ze dan tips mee over het eiland en dan komen ze vaak superenthousiast terug. Daar krijg ik echt energie van. Het maakt me helemaal niet uit wat ik moet doen, als het maar met mensen is.” Wennen aan de mentaliteit “Mensen zijn hier heel laks en dat heeft wel iets, maar soms stuit het je tegen de borst. Als ik bijvoorbeeld een bankrekening wil openen, dan duurt dat hier vijf tot zes maanden. Ze hebben hier een hele andere instelling”, vertelt Sjors. “Het aanvragen van een KVK-nummer bij de Kamer van Koophandel ging hier trouwens ook ontzettend moeilijk. In Nederland kun je alles digitaal aanleveren, maar hier werken die instanties niet samen. Ik ben een halve dag bezig geweest met het aanvragen van een KVK-nummer. Eerst moest ik mezelf ergens gaan inschrijven en daarna moest ik naar een belastingkantoor voor mijn btwnummer. Niks gaat over de mail. Ja, je hebt hier een lange adem nodig hoor”, gaat hij verder. “Maar ach, je weet het dus je ergert je niet. Anders moet je hier niet komen. Het heeft trouwens ook wel zijn charmes. Hier krijg je een vergunning en dan mag je gewoon gaan bouwen. Het is hier allemaal veel relaxter. Komt het vandaag niet, dan komt het morgen. Nederland is dan weer een ander uiterste en dit bevalt me zo wel.” Een emotioneel afscheid “Natuurlijk was mijn afscheid in Nederland heel emotioneel, maar aan de andere kant was ik ook heel blij. Ik had hier al zo lang van gedroomd. Ik mis vooral mijn ouders en mijn beste vrienden. Gelukkig zijn ze hier allemaal al een paar keer geweest. Omdat ik maar een klein bedrijfje heb kan ik gemakkelijk terug naar mijn ouders in Nederland vliegen. Daarom heb ik ook geen ambitie om groot te worden, tenzij je het samen met iemand doet. Dan ben je ook niet meer zo gebonden aan je bedrijf”, legt Sjors uit. “Ik sluit het starten van een nieuwe cafetaria hier op Curaçao niet uit. Ik sta er wel voor open, maar wel op een rustig tempo. Ik zie het voor me dat ik dan bijvoorbeeld van donderdag tot zondag open ben, zodat ik niet zeven dagen per week aan het werk ben. Ik heb genoten van mijn tijd in Breda, maar het is nu prima vertoeven hier op Curaçao.” “MENSEN ZIJN HIER HEEL LAKS EN DAT HEEFT WEL IETS” TEKST: MARSHA PAANS � FOTOGRAFIE: HAP&TAP MAGAZINE / BURO70.NL BREDA BUSINESS & LIFESTYLE 97
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=